در محله‎ی دندیل تمام دغدغه‎ی مردم در طول شبانه روز تنها به پیدا کردن نان می‎گذرد. زندگی ابعاد دیگری ندارد. سراسر فقر و بدبختی و سیاهی است. تا اینکه با حضور دختری به نام “تامارا” اوضاع دگرگون می‎شود. قرار است آمریکایی نظامی وارد این محله شود و مردم برای حضور این آمریکایی سعی می‎کنند محله را دگرگون کنند.

جوی آب را تمیز می‎کنند، محله را چراغانی و گلکاری می‎کنند. اما حضور جغدی در داستان پیشاپیش خبری از اتفاق نه چندان خوبی می‎دهد. این داستان به نظر می‎رسد که پیش از این که بخواهد زندگی این مردم را به تصویر بکشد حامل پیامی انتقادی به حضور آمریکایی‎ها، حمایت قانون از اعمال خلاف آن‌ها و سوء استفاده‎ی آن‌ها از مردم در تمام ابعاد زندگی است.

داستان حضور یک خارجی به نام “کاف” در شهری در حاشیه‎ی “رودخانه‎ی موند” است. او که به جمع‎آوری اطلاعات مردم بومی مشغول است به دلیل بالا آمدن آب رودخانه نمی‎تواند به کشور و شهر خود برگردد.

تا اینکه کم کم با کمک ناخدا خود را به زندگی مردم بومی عادت می‎دهد و گویی یکی از آن‌ها می‎شود. آب رودخانه پایین می‎آید، راه باز می‎شود اما به نظر می‎رسد خارجی خیال بازگشت ندارد.

داستان خانواده‎ای است که برادر خانواده دچار سانحه‎ی رانندگی شده است. برادرهای دیگر به اصرار او را از بیمارستان برای مراقبت بیشتر به خانه می‎آورند. بر اثر حادثه‎ای خانه در همان شب آتش می‎گیرد و هیچ فریادرسی نیست.

درونمایه‎ی این داستان با سایر داستانهای این مجموعه‎ی “غلامحسین ساعدی” متفاوت است. در این داستان مانند سایر داستانهای این مجموعه خبر از فقر نیست. خانواده متمول هستند و خانه‎ای زیبا و پر از نور و گل دارند. اما در شب حادثه تنها می‎مانند و هیچ کس به داد آنها نمی‎رسد. همه تنها به فکر خود هستند.