کتاب «پین بال ۱۹۷۳» نوشته هاروکی موراکامی و یکی از رمان‌های سه‌گانه «موش صحرایی» این نویسنده محبوب، می باشد.

نام انگلیسی: 

Pinball, 1973

نام فارسی:

پین‌بال ۱۹۷۳

نویسنده: 

هاروکی موراکامی

Haruki Murakami

درباره کتاب پین‌بال ۱۹۷۳ نوشته هاروکی موراکامی:

داستان رمان «پین‌بال ۱۹۷۳» به بیان علاقه شدید راوی داستان به بازی پین‌بال، می پردازد. شخصیت اول این رمان، مترجمی ست که به صورت مستقل کار می کند و عاشق یک دستگاه پین‌بال قدیمی است و می‌کوشد آن را دوباره به‌دست آورد. او با دو خواهر دوقلوی یکسان و بدون نام زندگی می کند که یک روز صبح به طرز مرموزی در آپارتمان او ظاهر و در انتهای کتاب ناپدید می شوند. ماجرای زندگی‌ این شخصیت همراه با دوقلوهای اسرار آمیز، با زندگی دوستش ملقب به موش صحرایی، خاطراتش از جنبش‌های دانش‌آموزی ژاپن و نیز دوست دختر قدیمی اش، نائوکو، عجین شده است.

«رمان پین‌بال ۱۹۷۳» که در سال ۱۹۸۰ منتشر شده است، دومین رمان هاروکی موراکامی می باشد. موراکامی این رمان را درست پس از این که جایزه گونزو را برای رمان «به آواز باد گوش بسپار» دریافت کرد، نوشته است. «پین‌بال ۱۹۷۳» یکی از «رمان‌های سه‌گانه موش صحرایی موراکامی» است که توانست او را قانع کند کافه معروفش را بفروشد و به نویسندگی تمام وقت مشغول شود.قسمت های دیگر این سه‌گانه، « به آواز باد گوش بسپار» و «تعقیب گوسفند وحشی» هستند.

رمان «پین‌بال ۱۹۷۳»، اثر خواندنی و جذابی ست که نشانه‌های اولیه سبکی آثار موراکامی، به‌ویژه آن دسته از عناصر ماورائی که ویژگی اصلی برخی از مهم‌ترین آثار او است، را می‌توان در آن مشاهده کرد.

گزیده ای از متن رمان «پین‌بال ۱۹۷۳» نوشته موراکامی:

«آن‌قدر لذت می‌بردم از شنیدن قصه‌هایی درباره‌ی جاهای خیلی دور که دیگر بفهمی‌نفهمی شده بود مریضی. آن زمان‌ها، که الآن شیرین ده سالی ازش گذشته، می‌رفتم این‌ور و آن ور و از آدم‌ها می‌خواستم برایم تعریف کنند کجا دنیا آمده اند و بزرگ‌شده‌اند. حتما آن روزها حسابی شنونده‌ی خوب کم بوده، چون سراغ هرکی می‌رفتم، خیلی مشتاق و پرشور برایم حرف می‌زد. دوروبر که پیچید دارم چه‌کار می‌کنم، دیگر حتا کم‌کم آدم‌هایی می‌آمدند پیشم که توی عمرم چشمم هم به شان نیافتاده بود، فقط برای این‌که قصه‌هایشان را برایم تعریف کنند. درباره‌ی هر چیزی و همه‌چیز حرف می‌زدند، انگاری دارند توی چاهی خشک سنگشان را می‌اندازند، بعد هم خوشحال و راضی می‌گذاشتند می‌رفتند. بعضی قصه‌هایشان را سرخوش و سرحال تعریف می‌کردند و بعضی عصبانی. قصه‌هایی به نظرت روشن و سرراست می‌آمدند، قصه‌هایی دیگر سر تا ته بی‌معنی. قصه‌هایی می‌شنیدم حوصله سربر، قصه‌هایی اشک درآر، و قصه‌هایی مسخره و غریب. ولی من همیشه آنچه باید می‌گفتند، با نهایت دقتی که ازم برمی‌آمد، گوش می‌دادم…»

مطالعه بیشتر