امروز هوا مانند روز قبل ابری و بارانی بود، اما نزدیکی‌های شامگاه هوا بتدریج صاف شد و صبح روز بعد هوا مطبوع گردید. من هم با وسایل درو به بالای تپه رفتم. نسیم ملایمی ساقه ذرت‌ها را تکان می‌داد و طبیعت با نور آفتاب خانم به روی آدم لبخند می‌زد. کلاغ زاغی‌ها با حرکت لکه‌های ابر در آسمان شفاف آبی در پرواز بودند. گیاهان چنان تمیز شسته شده و با طراوت بودند که حد نداشت و کشاورزان را بر سر شوق آورده بود. اما تمامی این زیبایی‌های طبیعت نمی‌توانست جراحتی را که خانم گراهام با آن برخوردش در دل من به وجود آورده بود، التیام ببخشد. من هم در حالیکه با قلبی شکسته ایستاده و به ساقه‌های ذرت‌ها می‌نگریستم، ناگهان احساس کردم که لبۀ کت‌ام آهسته کشیده می‌شود و همزمان صدای ظریف بچه‌گانه‌ای را شنیدم که دیگر برایم لذت‌بخش نبود و گفت: «آقای مارکهم، مامانم با تو کاری دارد.»

” او با خنده بر گشت و دستش را جلو آورد و من بخاطر سابقه قبلی با کینه و عصبانیتی که از او داشتم دستش را فشار دادم . او از موقعیت و منظور اصلی من آگاه نبود و ظاهرا با تعصبی شدید مخالف من بود و به نظر میرسید که با کج رفتاری نشان می دهد که عقیده اش برای من محترم است . “

یچکس نمی‌تواند بار گناهان دیگری را به دوش بکشد. هر کسی باید تاوان رفتارهای خودش را پس بدهد. اگر طبق خواست خداوند و انسان‌وار زیسته باشد، خیرش را خواهد دید و اگر فرصت‌طلب، قدرت‌طلب، دنیاپرست، زورگو و خدانشناس بوده باشد، هر چقدر هم عبادت کرده باشد، به کلیسا رفته باشد، کوچکترین تأثیری ندارد و جزایش را خواهد دید، پس خود خداوند است که از نیکان شفاعت می‌کند.